Γεια σας μαθητές και μαθήτριες του 52ου Λυκείου Αθηνών!
Μια ερώτηση μόνο.. Τι κάνατε στις 23 Ιουνίου? Υποθέτω πως καθόσασταν σπίτι, μιλούσατε στο Facebook ακούγοντας μουσική, ή είχατε βγει με τους φίλους σας ή ακόμα και μπορεί να κοιμόσασταν! Μα αν ξέρατε πως στο θεατράκι του 52ου Λυκείου Αθηνών διαδραματιζόταν το θεατρικό έργο του Σαίξπηρ « Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» με πρωταγωνιστές λυκειόπαιδα που όχι μόνο υποδύονται ρόλους, αλλά χορεύουν και παίζουν ζωντανή μουσική, θα ερχόσασταν? Μη βιαστείτε να απαντήσετε, στην ερώτησή μου, μα συνεχίστε να διαβάζετε..
Ας αρχίσω να διηγούμαι την ιστορία μας.. Μια παρέα είμαστε και εμείς ! Στο μάθημα της Χημείας, από την κυρία Κόγκα, ειπώθηκαν οι λέξεις « θεατρική ομάδα».. και ξάφνου κινήθηκε το ενδιαφέρον μας αμέσως! Την ρωτήσαμε για περισσότερες λεπτομέρειες και με το πλατύ της χαμόγελο , όπως πάντα, και το βλέμμα της γεμάτο χαρά όρισε κι όλας την πρώτη μας πρόβα! Οφείλω να ομολογήσω πως οι πρώτες πρόβες ήταν μισοτελειωμένες, διότι ως αρχάριοι ηθοποιοί και κυρίως ως μαθητές τις μετατρέψαμε σε στιγμή διαλείμματος! « Με αλήτες και με λυκειόπαιδα που κατέχουν το μυαλό ενός 10χρονου έμπλεξες! Τι περίμενες?» της έλεγαν ειρωνικά οι άλλοι καθηγητές. Μα η κυρία Ζωή Κόγκα , γιατί Ζωή το όνομά της και ζωή δίνει στους γύρω της, δεν είναι τέτοιος προκαταληπτικός άνθρωπος! Μια μητέρα θα μπορούσες να την περιγράψεις.. με μια ζεστή αγκαλιά και έναν καλό λόγο στα χείλη της πάντα! Αγαπάει τα παιδιά του σχολείου σαν να ταν δικά της παιδιά! Πλησίασε και μου είπε κάποια λόγια τα οποία δεν τα χω πει ποτέ σε κανέναν, ούτε στα παιδιά της ομάδας.. « Πιστεύω σε εσάς! Θα τα καταφέρετε και όχι μόνο θα πετύχει η παράσταση αλλά θα γίνετε και ομάδα! »
Με έναν μαγικό τρόπο αυτός ο άνθρωπος μας μετέδωσε την πίστη του και αρχίσαμε αμέσως την οργάνωσή μας. Και βρεθήκαμε να απαγγέλνουμε στο διάλειμμα στίχους του Σαίξπηρ για την δικιά μας ευχαρίστηση! Αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες από το πρωί ως και το απόγευμα! Να ζωγραφίζουμε μεγάλα χαρτιά με τα χέρια μας σαν επαγγελματίες ζωγράφοι, να προσπαθούμε να μάθουμε τα βήματα της χορογραφίας και να τραγουδάμε με μια κιθάρα στο χέρι! Ο κύριος Μπουσιούτης , ως καθοδηγητής μας, μας βοήθησε στις πρόβες και κυρίως στα σκηνικά. Το δικό του όραμα είχε για την παράσταση και αυτό μοιράστηκε μαζί μας. Είναι ειλικρινής άνθρωπος και όταν κάναμε λάθος μας φώναζε «πάλι!», επέμενε.. δικαιολογημένα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν είναι αρκετό..
Η ημέρα της παράστασης είχε φτάσει και το άγχος μας είχε κυριέψει.. Θυμάμαι στη σκηνή εμένα να παλεύω να βγάλω τα κομμάτια στο πιάνο και τον Ματθαίο να προσπαθεί να συνδέσει τα καλώδια της κιθάρας του. Πιο δίπλα τα παιδιά έκαναν πρόβα στις δύσκολες χορογραφίες τους και απέξω από το θεατράκι οι υπόλοιποι να συνέχιζαν την πρόβα στα λόγια τους! Πάνω σε όλο αυτό τον πανικό μια καθηγήτρια του σχολείου, η κυρία Σπανού, που δεν την ψιλοσυμπαθούσα, με πλησίασε και με ρώτησε το εξής : «Γιατί έχετε άγχος? Έχετε κανέναν χορηγό που φοβάστε να μην μείνει ευχαριστημένος και πάρει τα χρήματά του πίσω?». Μια απλή σκέψη αλλά και αληθινή.. «Οι δικοί μας άνθρωποι είναι ακόμα πιο σημαντικοί» απάντησα με έναν αυθάδη τόνο. Και όμως αυτή είχε δίκιο.. νιώθαμε άγχος γιατί θέλαμε να τους κάνουμε περήφανους, και μετά τον ίδιο μας τον εαυτό!
Οι προβολείς φώτισαν τη σκηνή και άρχισα να παίζω στο πιάνο.. ένα όνειρο αρχίζει!
Στη σκηνή εμφανίστηκε πρώτα η Γεωργία Δημάκη ( η φωνάρα της ομάδας!) , γνωστή ως το Δαιμόνιο το ξωτικό, που με μαεστρία και έναν γλυκό τόνο στη φωνή της μας μάγεψε όλους! Έπειτα ο Βασίλης Τσέκενης ( όχι μόνο καλός μαθητής αλλά και φοβερός πλακατζής!) έδωσε ζωή στον ρόλο του Όμπερον του βασιλιά των ξωτικών! Μα πόσες πρόβες έκανε αξέχαστες! Στη συνέχεια, η Παναγιώτα Τσίγκα ( Πέννυ το χαϊδευτικό! ) υποδύθηκε τον ρόλο της Τιτάνιας, της βασίλισσας των ξωτικών, και έκλεισε τη σκηνή με έναν αξέχαστο μονόλογο. Ο Βίκτωρ Ιγκοντάρο ( δεν ξέρει μόνο πολύ καλό μπάσκετ από ό,τι βλέπεις..) ερμήνευσε το ρόλο του Δημήτρη, του ερωτευμένου νέου, και με τον αδερφό του τον Δανιήλ Ιγκοντάρο ( ο πλακατζής μας! ), που υποδήθηκε τον Λύσανδρο, τον άλλον ερωτευμένο νέο, έδωσαν μια αξέχαστη παράσταση.. κωμωδίας! Στα παρασκήνια είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια και το κοινό επίσης! Βέβαια, χωρίς τα κορίτσια δεν θα μπορούσε να αποδωθεί τόσο επιτυχημένα αυτή η σκηνή! Η Ελένη Τσουτσάνη ( ναι, αυτό το μανάρι που ανέβηκε στη σκηνή και τα έχωσε χοντρά) που με τον τσαμπουκά της έδωσε μια γροθιά στις λέξεις της ομώνυμης ηρωίδας του Σαίξπηρ! Μαζί της ήταν η Αλεξάνδρα Σφυρή ( η μικρή μας ντροπαλή κοκκινομάλλα), η οποία υποδύθηκε τον ρόλο της Ερμίας της ερωτευμένης νέας και με το νάζι της κέρδισε τη συμπάθεια του κόσμου! Μέσα από αυτούς τους έρωτες και τις απροσεξίες των ξωτικών, οι θεατές παρακολουθούν ένα ονειρεμένο παραμύθι. Στο τέλος, ο ηρωικός Θησέας, ο Βαγγέλης Τζίμας (δεν χορεύει μόνο break dance αλλά και βαλς! ), και η Ιππολύτη, η αρχηγός των Αμαζόνων που ερμήνευσε η Ιωάννα Σφυρή ( ταλαντούχα ζωγράφος, χορεύτρια και ηθοποιός! ), σχολίασαν αυτές τις νεανικές περιπέτειες σαν να εξέφραζαν τις σκέψεις του ίδιου του θεατή!
Τα ξωτικά, οι βασιλιάδες και οι πριγκίπισσες γίνονται ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας .. επαγγελματίες χορευτές.. Ο ιστορικός Θησέας και η άγρια Ιππολύτη εκτελούν τόσο όμορφα και τόσο γρήγορα μια χορογραφία Βιεννέζικου Βαλς! Στη συνέχεια οι ερωτευμένοι νέοι, ο Δημήτρης, ο Λύσανδρος, η Ερμία και η Ελένη, χορεύουν ένα αισθησιακό τανγκό με αποτέλεσμα να συγκεντρώσουν όλα τα βλέμματα πάνω τους! Ακολουθεί και το βασιλικό ζευγάρι, η Τιτάνια και ο Όμπερον, που βηματίζουν στον ρυθμό της μουσικής με μεγάλο δυναμισμό!
Το χειροκρότημα εντείνεται.. Και η δικιά μου στιγμή να κλείσω την παράσταση φτάνει. Ποια είμαι εγώ? Με λένε Μυρτώ Πατάγια Μπακαράκη και ερμήνευσα τον ρόλο του Πουκ, του σκανταλιάρικου ξωτικού, και έπαιξα πιάνο στην αρχή της παράστασης. Μια μοναδική εμπειρία.. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ματθαίο Χατζή ( κιθαρίστας και σκίζει! ) που έκλεισε τόσο ευχάριστα την αξέχαστη αυτή εμπειρία! Ευχαριστούμε και την Μαρία Ζέππου για την βοήθειά της στα προγράμματα και την κυρία Όλγα Δημάκη και την Μαρίνα Δημάκη για τη βοήθειά τους στα σκηνικά ( οικογενειακή δουλειά το θέατρο τελικά!) και τον Γιουτζίν Ρούτσι για την ανεκτίμητη βοήθειά του στη μουσική! Επίσης, ευχαριστούμε πάρα πολύ την κυρία Κόγκα, ό,τι και να πω θα είναι λίγο για αυτόν τον καλόκαρδο άνθρωπο,και την αξιαγάπητη κόρη της την Βιβέτα Σακελλάρη για το hair styling και το απερίγραπτο make up! Ευχαριστούμε τον κύριο Μπουσιούτη, τον ειλικρινή καθοδήγητή μας, για τη μεγάλη βοήθειά του! Και τέλος ευχαριστούμε τον ίδιο τον Σαίξπηρ για αυτό το αξέχαστο ταξίδι στην ποίηση!
Τελειώνοντας τη διήγησή μου θα θελαμε να αφιερώσουμε αυτή την παράσταση στην κυρία Κόγκα, η οποία ελπίζουμε να αναρρώσει σύντομα! Μόνο τα λόγια του Σαίξπηρ ταιρίαζουν για το κλείσιμο..
«Αν πειράξαμε κανέναν, οι ίσκιοι εμείς,
για σκεφθείτε και διορθώνεται το πράγμα.
Εδώ πέρα εκοιμηθήκατε όλοι εσείς
κι όνειρο ήταν οι οπτασίες σ’ αυτό το δράμα.
και σαν όνειρο, ασυνάρτητο, κουτό, τιποτένιο.
Η ημέρα της παράστασης είχε φτάσει και το άγχος μας είχε κυριέψει.. Θυμάμαι στη σκηνή εμένα να παλεύω να βγάλω τα κομμάτια στο πιάνο και τον Ματθαίο να προσπαθεί να συνδέσει τα καλώδια της κιθάρας του. Πιο δίπλα τα παιδιά έκαναν πρόβα στις δύσκολες χορογραφίες τους και απέξω από το θεατράκι οι υπόλοιποι να συνέχιζαν την πρόβα στα λόγια τους! Πάνω σε όλο αυτό τον πανικό μια καθηγήτρια του σχολείου, η κυρία Σπανού, που δεν την ψιλοσυμπαθούσα, με πλησίασε και με ρώτησε το εξής : «Γιατί έχετε άγχος? Έχετε κανέναν χορηγό που φοβάστε να μην μείνει ευχαριστημένος και πάρει τα χρήματά του πίσω?». Μια απλή σκέψη αλλά και αληθινή.. «Οι δικοί μας άνθρωποι είναι ακόμα πιο σημαντικοί» απάντησα με έναν αυθάδη τόνο. Και όμως αυτή είχε δίκιο.. νιώθαμε άγχος γιατί θέλαμε να τους κάνουμε περήφανους, και μετά τον ίδιο μας τον εαυτό!
Στη σκηνή εμφανίστηκε πρώτα η Γεωργία Δημάκη ( η φωνάρα της ομάδας!) , γνωστή ως το Δαιμόνιο το ξωτικό, που με μαεστρία και έναν γλυκό τόνο στη φωνή της μας μάγεψε όλους! Έπειτα ο Βασίλης Τσέκενης ( όχι μόνο καλός μαθητής αλλά και φοβερός πλακατζής!) έδωσε ζωή στον ρόλο του Όμπερον του βασιλιά των ξωτικών! Μα πόσες πρόβες έκανε αξέχαστες! Στη συνέχεια, η Παναγιώτα Τσίγκα ( Πέννυ το χαϊδευτικό! ) υποδύθηκε τον ρόλο της Τιτάνιας, της βασίλισσας των ξωτικών, και έκλεισε τη σκηνή με έναν αξέχαστο μονόλογο. Ο Βίκτωρ Ιγκοντάρο ( δεν ξέρει μόνο πολύ καλό μπάσκετ από ό,τι βλέπεις..) ερμήνευσε το ρόλο του Δημήτρη, του ερωτευμένου νέου, και με τον αδερφό του τον Δανιήλ Ιγκοντάρο ( ο πλακατζής μας! ), που υποδήθηκε τον Λύσανδρο, τον άλλον ερωτευμένο νέο, έδωσαν μια αξέχαστη παράσταση.. κωμωδίας! Στα παρασκήνια είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια και το κοινό επίσης! Βέβαια, χωρίς τα κορίτσια δεν θα μπορούσε να αποδωθεί τόσο επιτυχημένα αυτή η σκηνή! Η Ελένη Τσουτσάνη ( ναι, αυτό το μανάρι που ανέβηκε στη σκηνή και τα έχωσε χοντρά) που με τον τσαμπουκά της έδωσε μια γροθιά στις λέξεις της ομώνυμης ηρωίδας του Σαίξπηρ! Μαζί της ήταν η Αλεξάνδρα Σφυρή ( η μικρή μας ντροπαλή κοκκινομάλλα), η οποία υποδύθηκε τον ρόλο της Ερμίας της ερωτευμένης νέας και με το νάζι της κέρδισε τη συμπάθεια του κόσμου! Μέσα από αυτούς τους έρωτες και τις απροσεξίες των ξωτικών, οι θεατές παρακολουθούν ένα ονειρεμένο παραμύθι. Στο τέλος, ο ηρωικός Θησέας, ο Βαγγέλης Τζίμας (δεν χορεύει μόνο break dance αλλά και βαλς! ), και η Ιππολύτη, η αρχηγός των Αμαζόνων που ερμήνευσε η Ιωάννα Σφυρή ( ταλαντούχα ζωγράφος, χορεύτρια και ηθοποιός! ), σχολίασαν αυτές τις νεανικές περιπέτειες σαν να εξέφραζαν τις σκέψεις του ίδιου του θεατή!
Τα ξωτικά, οι βασιλιάδες και οι πριγκίπισσες γίνονται ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας .. επαγγελματίες χορευτές.. Ο ιστορικός Θησέας και η άγρια Ιππολύτη εκτελούν τόσο όμορφα και τόσο γρήγορα μια χορογραφία Βιεννέζικου Βαλς! Στη συνέχεια οι ερωτευμένοι νέοι, ο Δημήτρης, ο Λύσανδρος, η Ερμία και η Ελένη, χορεύουν ένα αισθησιακό τανγκό με αποτέλεσμα να συγκεντρώσουν όλα τα βλέμματα πάνω τους! Ακολουθεί και το βασιλικό ζευγάρι, η Τιτάνια και ο Όμπερον, που βηματίζουν στον ρυθμό της μουσικής με μεγάλο δυναμισμό!
Το χειροκρότημα εντείνεται.. Και η δικιά μου στιγμή να κλείσω την παράσταση φτάνει. Ποια είμαι εγώ? Με λένε Μυρτώ Πατάγια Μπακαράκη και ερμήνευσα τον ρόλο του Πουκ, του σκανταλιάρικου ξωτικού, και έπαιξα πιάνο στην αρχή της παράστασης. Μια μοναδική εμπειρία.. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ματθαίο Χατζή ( κιθαρίστας και σκίζει! ) που έκλεισε τόσο ευχάριστα την αξέχαστη αυτή εμπειρία! Ευχαριστούμε και την Μαρία Ζέππου για την βοήθειά της στα προγράμματα και την κυρία Όλγα Δημάκη και την Μαρίνα Δημάκη για τη βοήθειά τους στα σκηνικά ( οικογενειακή δουλειά το θέατρο τελικά!) και τον Γιουτζίν Ρούτσι για την ανεκτίμητη βοήθειά του στη μουσική! Επίσης, ευχαριστούμε πάρα πολύ την κυρία Κόγκα, ό,τι και να πω θα είναι λίγο για αυτόν τον καλόκαρδο άνθρωπο,και την αξιαγάπητη κόρη της την Βιβέτα Σακελλάρη για το hair styling και το απερίγραπτο make up! Ευχαριστούμε τον κύριο Μπουσιούτη, τον ειλικρινή καθοδήγητή μας, για τη μεγάλη βοήθειά του! Και τέλος ευχαριστούμε τον ίδιο τον Σαίξπηρ για αυτό το αξέχαστο ταξίδι στην ποίηση!
Τελειώνοντας τη διήγησή μου θα θελαμε να αφιερώσουμε αυτή την παράσταση στην κυρία Κόγκα, η οποία ελπίζουμε να αναρρώσει σύντομα! Μόνο τα λόγια του Σαίξπηρ ταιρίαζουν για το κλείσιμο..
«Αν πειράξαμε κανέναν, οι ίσκιοι εμείς,
για σκεφθείτε και διορθώνεται το πράγμα.
Εδώ πέρα εκοιμηθήκατε όλοι εσείς
κι όνειρο ήταν οι οπτασίες σ’ αυτό το δράμα.
και σαν όνειρο, ασυνάρτητο, κουτό, τιποτένιο.
Μη μας βρίσετε γι’ αυτό.
Συγχωράτε μας κι εμείς θα διορθωθούμε.
σας το τάζω εγώ, σαν τίμιος Πουκ οπου ’μαι.
Κι αν η τύχη δε μας βοήθησε να δώσουμε
κάτι απόψε που ν’ αξίζει τον παρά,
απ’ τις γλώσσες τις φιδίσιες ας γλιτώσουμε
και θα σας το ξεπληρώσουμε ξανά.
βγάλτε αλλιώς τον Γιάννη ψεύτη.
το λοιπό, καληνύχτα αφήνω σ’ όλους σας εδώ»
Συγχωράτε μας κι εμείς θα διορθωθούμε.
σας το τάζω εγώ, σαν τίμιος Πουκ οπου ’μαι.
Κι αν η τύχη δε μας βοήθησε να δώσουμε
κάτι απόψε που ν’ αξίζει τον παρά,
απ’ τις γλώσσες τις φιδίσιες ας γλιτώσουμε
και θα σας το ξεπληρώσουμε ξανά.
βγάλτε αλλιώς τον Γιάννη ψεύτη.
το λοιπό, καληνύχτα αφήνω σ’ όλους σας εδώ»
 |
| Πατάγια Μπακαράκη Μυρτώ |
